خارخاسک

رابطه اجتماعی مردم یزد و هرمزگان در دوران معاصر ارتباط بین اقوام و جوامع ایران زمین از دیرباز عمدتا بر پایه حسن همجواری ادامه داشته و در این زمینه ارتباط بین مردم هرمزگان با اهالی یزد نیز از این قاعده خارج نبوده است در یک نگاه گذرا و بدور از تفحص تخصصی تاریخی حضور گسترده یزدی ها در هرمزگان به اواسط دهه چهل شمسی باز می گردد. در این سالها روحانیون یزدی برای جمع آوری وجوهات شامل خمس و زکات راهی این استان جنوبی شدند. با این حضور مذهبی و مشاهده مساعد بودن شرایط کار برخی از نانواهای یزدی نیز راهی بندرعباس شده و در این شهر مشغول بکار شدند. البته باید متذکر شد که یزد یک استان کویری و از لحاظ منابع درآمدی در آن سالها محدودیت داشت از این رو بسیاری از کشاورزان و صنعتگران و اصناف مختلف یزد برای زندگی بهتر راهی دیگر استان ها شده و مشغول کار و فعالیت می شدند. به همین دلیل کشاورزان یزدی نیز در همان سالها راهی برخی مناطق هرمزگان از جمله رودان، حاجی آباد و یا ایسین شده و با اجاره زمین های کشاورزی مشغول کار شدند. در ابتدای دهه پنجاه شمسی برخی از مدیران دولتی اهل یزد شاغل در بندرعباس تسهیلاتی در زمینه اشتغال و مهاجرت بیشتر یزدی ها فراهم کردند به حدی که به ازای ایجاد نانوایی جواز فعالیت بقالی نیز به آنها داده می شد تا به قول امروزی ها جنس مشتری جور شود و اهالی محلات نیازی به حضور روزانه در بازار نداشته باشند در مقابل این مهاجرت قابل ملاحظه حضور بندری ها در آن سالها در یزد کمرنگ تر بود و بجز ارتباطات فامیلی که با ازدواج میسر شده بود تردد چندانی به جز سفر معدود قشر مرفه هرمزگانی که شیفته ییلاق شیرکوه یزد بودند دیده نمی شد. این رویه تا ابتدای دهه هفتاد شمسی به صورت یک طرفه ادامه , ...ادامه مطلب

گسترش مبادلات تجاری در کشورهای شرق و غرب آسیا خود مدیون امنیت و قدرت سیاسی کورها می باشد به نحوی که ثبات سیاسی بیشتر روننق اقتصادی بیشتری را نیز در پی داشته است در این میان ایران و نیز خلیج فارس در شاهراه ارتباطی تجارت دریایی و نیز وجود قدرتهای متمرکز و صاحب نفوذ در ایران باعث رونق این تجارت و نیز استحکام پایه های قدرت این حکومتها می شددر این میان بعضی از حکومتها با روی کار آمدن در دوره ای خاص که تجارت دریایی با افول مواجه شده بود روی کار آمدند و در احیای این تجارت و نیز گسترش نفوذ دولتشان در سایر بنادر شرق و غرب تاثیر و نقش بالایی داشتند که از این نوع حکومتها می توان به آل بویه اشاره کرد که خود بانب احیای تجارت دریایی بعد از یک دوره افول می باشند و علاوه بر این از طریق سود حاصله از این تجارت رونق نسبی در حکومت و سرزمین تحت تسلط خودشان بوجود آوردند.بویه یا بوییان یا بویگان، (۳۲۰-۴۴۷ ق / ۹۳۲-۱۰۵۵ م) از دودمان‌های دیلمی شیعی مذهب ایرانی پس از اسلام است که در بخش مرکزی و غربی و جنوبی ایران و عراق فرمانروایی می‌کردند، و از دیلم در لاهیجان گیلان برخاسته بودند.وییان دودمانی از دیلمیان بودند و به زبانی ایرانی صحبت می‌کردند. سرزمین بوییان دیلمستان بود.در باختر و مرکز ایران دو دودمان از دیلمیان به نام آل زیار (۳۲۰ ه. ق.) و آل بویه که هر دو از سرزمین‌های شمالی برخاسته‌اند مرکزی مرکزی و باختری ایران و فارس را از دست خلفا آزاد کردند.دیلمیان سخت نیرو گرفتند و مدت ۱۲۷ سال حکومت راندند و چون خلفا در برابر آن‌ها چاره‌ای جز تسلیم ندیدند حکومت بغداد را به آنها واگذاشتند و خود بعنوان خلیفگی و احترامات ظاهری بسنده کردند.این سلسله در سال ۴۴۷ ه. ق. بدست سلجوقیان و به خاطر اختلاف همیشگی که با آل, ...ادامه مطلب